slechte berichten

De meesten zullen het al wel gelezen hebben op facebook, maar de uitslag van de scan was niet goed. De uitzaaiing achter mijn borstbeen was flink toegenomen en waar er eerder in de lever geen activiteit meer zichtbaar was, zit daar nu toch ook weer een plekje. De MRI van mijn hoofd was wel goed. Nog altijd uitzaaiingen te zien, maar aanzienlijk kleiner dan voor de bestraling!
Hoe nu verder? De dokter stelde voor dat ik weer aan de wekelijkse taxol ga. Elke week een dagdeel ziekenhuis hangen. Bij de ontdekking van de uitzaaiingen kreeg ik ook deze taxol. Het werkte toen goed op de kanker. Jammer genoeg werkte het ook flink op mijn darmen en na 4 kuren (4 maanden) kon ik echt niet meer. Voor nu geldt: Na twee maanden weer een scan om te kijken of het aanslaat. Slaat het aan, dan doorgaan tot ik het niet meer aankan, of tot het toch niet meer blijkt te werken.
Behalve deze taxol was er nog een optie. AC. Ook chemo. Dat zou 1x in de drie weken zijn en daardoor veel heftiger binnenkomen. Een ander nadeel is dat ik daar al 6 porties van heb gehad en je hart er maar 9 aankan. Dus dat zou na 3 kuren ook over zijn. Ik heb voor de taxol gekozen. Ook vroeg ik (met tranen in mijn ogen, want dit was wel heel eng) wat er precies gebeurt als ik niks zou doen, of wanneer de mogelijkheden op zijn. Daar hebben we serieus over gepraat. Ik ben heel bang voor een naar einde. Ik wil zo min mogelijk pijn. Volgens de dokter zal dat lukken met morfine. Dat geeft wel wat rust.
Na onze afspraak moesten we meteen door naar "de dames van de dagbehandeling" om de eerste kuur in te plannen. We liepen die kant op, maar namen een tussenpauze om even van alle schrik bij te komen. Ook al had ik eerder wel het idee dat het niet goed zou zijn, nu was ik toch met enige hoop naar het ziekenhuis gekomen. En die werd even flink weggeslagen.
Oke, we vermanden onszelf en gingen naar afdeling 5. Aanstaande dinsdag ben ik nu al ingepland. Dan ben ik rond kerst lekker even vrij. En dan zullen mijn haren voor de vierde keer eraf gaan! Ik was bijna zover zonder mutsje te gaan lopen, het is dat het zo koud is.

Na het ziekenhuis was Anne-Louise zo lief de meiden op te vangen en konden wij doen wat we in zo'n toestand altijd doen: de stad in. Langzaam maar zeker raakten we ook aan deze klap gewend en op de terugweg konden we er alweer onze eigen flauwe, botte humor op loslaten én hebben we in de auto heerlijk meegebleerd met Glenn Meideros: nothing's gonna change.

Iets heel anders wat ik echt wel vermelden wil, is het volgende: voor de uitvaart ben ik op zoek naar een passend verhaal van Toon Tellegen. Mijn moeder heeft het verzamelde werk en nam dat mee. Fijn. Maar wat een dik boek. Lui als ik ben, bedacht ik een plan. Ik mailde de uitgever om te vragen of zij een idee hadden welke verhalen toepasselijk zouden zijn. Ik kreeg een mail terug. Er bestaat een speciaal boekje met zulke verhalen. Als ik mijn adres zou geven, zou ze het direct opsturen! En ja, een dag later lag er een pakje. Dat is toch gewoon te lief?? Lang leve querido!

Vandaag heeft Anne-Marie een dagje vrij gekregen, de meiden hebben studiedag. Dus ons plan is straks naar de zee te gaan. Lekker uitwaaien met kinderen en hond en daarna aan de warme chocomel. Wel eens goed om te laten zien dat je behalve de stad in vluchten, ook lekker de natuur in kan :-)