leef lef: Dat hebben we dan weer wel

over mij

Ik ben Sonja, getrouwd met Anne-Marie. We hebben twee lieve meiden, Bente (2003) en Sune (2005). November 2010 werd ontdekt dat ik borstkanker had. Alle behandelingen ondergaan en net twee jaar later, toen het allemaal weer wat normaler werd, bleek ik uitzaaiingen te hebben. in eerste instantie in mijn longen en lymfen. Later kwam daar de lever bij en sinds juni zitten ze ook in mijn hersenen.Anne-Marie hield altijd een blog bij. Vanaf april niet meer en nu merk ik dat het toch handig is als mensen wel mee kunnen lezen hoe het gaat, dus vandaar dat ik zelf begin met schrijven.Het verhaal tot april 2014 is te lezen op http://anne-marievader.blogspot.com

woensdag 19 november 2014

Dat hebben we dan weer wel

Alweer langer dan een week geleden, tijd voor een blog.
Deze keer wil ik graag eens over onze meiden schrijven. Gewoon eens heerlijk, zonder gêne, opscheppen over onze dochters :-)
Ik ben zo blij met ze! Regelmatig zeggen Anne-Marie en ik ook tegen elkaar hoe we toch geboft hebben met deze twee dochters.
Ze zijn zo heerlijk zelfstandig aan het worden. Uiteraard zijn ze ook gewoon kinderen, met hun nukken, grillen en pre-puberale dingetjes, maar over het algemeen hebben we niet te klagen.
Elke ochtend is Sune als eerste beneden (volgens mij ligt ze al vanaf 5 uur op de wekker te wachten om dan razendsnel als eerste de badkamer in te duiken) en dekt de tafel verder af. Daarna voert ze alle dieren en pakt vervolgens de tassen van Bente en haar in. Sinds Bente een beugel heeft, snijdt ze zelfs de appel van Bente in stukjes. Daarna komen Anne-Marie en Bente eens beneden. Na het ontbijt (jullie lezen het goed, ik mag elke ochtend heel fijn blijven liggen tot mijn lijf aangeeft de dag weer aan te kunnen) loopt Bente elke ochtend, door weer en wind, een rondje met Tommie.
Dan is er nog veel tijd over en gaat Sune, uit zichzelf, gitaar oefenen, wordt er vast wat huiswerk door Bente gemaakt en stampen ze de tafels nog wat beter in Sunes hoofd.
Dit is een standaard ochtend.
Ook de rest van de dag doen ze veel. Tafel afruimen, muziek maken, huiswerk, kringen voorbereiden. Eigenlijk belachelijk hoe braaf ze zijn. En dan ook nog eens zo lekker samen kunnen spelen. Dit wil toch iedereen? Anne-Marie en ik hebben het er wel eens over of het niet zielig is. Of dit geen gedrag is om ons te ontlasten. Maar dat denken we toch niet. Ten eerste zou geen kind dat 4 jaar volhouden en ten tweede hebben we ze al vanaf hun geboorte (dus ver voor de diagnose) geprobeerd zo op te voeden dat ze al snel veel zelfstandig kunnen. Kwestie van nu de vruchten plukken. Haha, nee hoor, dat zal vast wel meespelen, maar het zijn ook gewoon van zichzelf niet de moeilijkste kinderen. Nou,wij boffen dus.