verdrietig

Vannacht kon ik niet meteen slapen en opeens lag ik te huilen in bed. Ik deed dat heel zacht, want ik wilde Anne-Marie niet wakker maken. Zij bleek ook wakker te zijn en pakte heel lief mijn hand. En dat is fijn. Praten hoeft dan echt niet. Ons verdriet is natuurlijk heel anders. Waar ik me bijvoorbeeld zorgen maak over hoe ik langzaam slechter zal worden, verdrietig ben omdat ik mijlpalen niet mee ga maken, is haar zorg ook: hoe ga ik verder. Een volkomen ander perspectief. Gelukkig beseffen we ons dat wel en kunnen we er vaak wel goed over praten. Later hoorde ik dat Anne-Marie wakker was omdat ze over de uitvaart aan het nadenken was.
Het verdriet kwam achteraf gezien niet zomaar uit de lucht vallen. Dinsdag hebben we een vrouw van een uitvaart maatschappij langs gehad. Dat was een heel fijne en goede afspraak. We zijn ook allebei erg blij dat we die afspraak gemaakt hadden. Ergens geeft het ook een soort rust om met zulke zaken bezig te zijn. Maar het gevolg is natuurlijk wel dat je ook de dagen daarna nog erg druk bent in je hoofd met afscheid, liedjes bedenken, hoe doen we de kaart....
Verder werd me gisteren letterlijk pijnlijk duidelijk dat mijn lichaam achteruit gaat. Even een sprint trekken op het station resulteerde in een hele dag last. Tja, ik word zwakker.
Verdrietig blogje zo.
Wat wel heel leuk was en waar wij heel trots op zijn: Bente is alleen met de trein naar Putten gereisd! Zo knap van haar. Ze vond het zo spannend. Op deze foto komt ze aan en zie je de opluchting op haar gezicht.