Einde van het chemotijdperk

Tja,
Hier is dan het gevreesde blog.
Gisteren rond 14.00 hadden we een afspraak bij de oncoloog. Niet mijn eigen oncoloog, hij had vakantie. Gelukkig was deze oncoloog minstens zo aardig. We mochten naar binnen en ze vroeg hoe het was. Ik antwoordde: dat hoor ik nu. En dat was dus niet goed. Deze chemo heeft helemaal niet gewerkt. De uitzaaiing bij mijn borstbeen was wéér toegenomen. Dat had ik verwacht, de pijn daar neemt ook toe. De uitzaaiing in mijn lever was groter geworden. Al zo groot dat ze eigenlijk verwachtte dat ik daar ook last van zou hebben. Dat is gelukkig nog niet zo. En er was zelfs iets nieuws gegroeid. Ze zei: hoe het in je hoofd is, dat weten we niet. Maar de vorige keer was dat al lichte groei....
En toen was het stil. Wat nu? Anne-Marie moest huilen. Ik kon door wat tranen van mij heen vragen: en nu? Stopt het nu dan?
Er is nog wel een chemo. Die heb ik nog niet gehad, omdat die sowieso niks op je hersenen doet. Verder is de kans dat die aanslaat 20%. En wat krijg je ervoor terug?  Wekelijks chemo, misselijkheid, weer kaal, vermoeidheid, neurapathie en misschien áls het aanslaat, een paar maanden verlenging.
Ze gaat me vanavond nog in het groot overleg (met alle oncologen, oncologen van het UMC en de radiologen daar) bespreken en belt ons vanavond. Maar meer omdat dat zo hoort, dan dat we iets verwachten.
Anne-Marie probeerde naar de prognose te vragen. Ik nam het woord maar even over, zo goed als dat ging.
Uiteraard kon ze daar niks over zeggen. 4 Maanden? Half jaar? Nee echt, dat wist ze niet. Omdat ik nu nog altijd zo belachelijk veel kan, zal ik een vrij goede conditie hebben. Dat werkt wel in mijn voordeel!
We maakten een afspraak met onze eigen oncoloog voor direct na onze vakantie.  Want ja: we vertrekken gewoon! Misschien zal het niet heel gewoon zijn,  maar we vertrekken en hebben er zin in!
En toen liepen we door dat ziekenhuis... Verwachte uitkomst, maar zo in shock. Eerst langs de dagbehandeling. Mijn pac naald zat er nog hoopvol vanaf de scan in. Als de scan goed was, had ik donderdag chemo gehad en dan kan zo'n naald maar beter zitten. Dus hup, naald eruit en nieuws verteld. Ook verslagenheid daar. Logisch. Wat een beroep ook zeg!
Weer naar beneden en daar op een bankje de gebruikelijke appjes de lucht in gestuurd.
En daarna naar huis. Anne-Louise was er fijn om bij de meiden te zijn. Bente was inmiddels gaan zwemmen met een groepje van oud groep 8, maar Sune zat er wel. En wist heel goed dat we voor een uitslag gingen. Anne-Marie vertelde het.  Voor Sune was het ook moeilijk. Ze hebben samen wat gehuild. Verder hebben we het er nog niet zoveel met haar over gehad.
Bente kwam pas laat thuis. Wij hadden geen zin om te koken op zo'n rare dag en waren zomaar patat aan het bakken. Bente vroeg dan ook aan Sune: waarom eten we patat? Sune speelde de vraag door aan Anne-Marie en ze vertelde ook aan Bente over de scan en de uitslag. Zij vond het natuurlijk ook erg. Maar een echt grote klap hebben we (nog) niet gehad. Ze zijn ook allebei lekker gaan slapen 's avonds.
Facebook stroomt vol met allemaal lieve berichtjes. Dat vinden we echt heel erg fijn!
Als jullie vanaf vrijdag niet zoveel meer van ons horen, is dat niet omdat we alsnog in een groot zwart gat zijn gevallen, maar meer omdat we straks waarschijnlijk geen wifi hebben!
Liefs voor jullie allemaal.