over mij

Ik ben Sonja, getrouwd met Anne-Marie. We hebben twee lieve meiden, Bente (2003) en Sune (2005). November 2010 werd ontdekt dat ik borstkanker had. Alle behandelingen ondergaan en net twee jaar later, toen het allemaal weer wat normaler werd, bleek ik uitzaaiingen te hebben. in eerste instantie in mijn longen en lymfen. Later kwam daar de lever bij en sinds juni zitten ze ook in mijn hersenen.Anne-Marie hield altijd een blog bij. Vanaf april niet meer en nu merk ik dat het toch handig is als mensen wel mee kunnen lezen hoe het gaat, dus vandaar dat ik zelf begin met schrijven.Het verhaal tot april 2014 is te lezen op http://anne-marievader.blogspot.com

dinsdag 29 september 2015

Hersen mri

Zo, hier ben ik weer even. En kort blogje met de laatste update.
Afgelopen woensdag kregen we de uitslag van de hersenmri. We mochten al om 9.15 bij de oncoloog komen. Dat is fijn, dan hoef je niet de hele dag te wachten. Wat hij al verwacht had, was nu zichtbaar op de scan. De uitzaaiingen in mijn kleine hersenen waren gegroeid. Er was een uitzaaiing bijgekomen én er zitten nu ook uitzaaiingen in de grote hersenen. Niet best dus. Op de vraag van Anne-Marie hoe lang ik nog te leven heb,  kon hij natuurlijk niet concreet antwoord geven, maar het kwam neer op enkele maanden. Oef.
Hij denkt ook dat juist deze uitzaaiingen in mijn hersenen de bottleneck zullen zijn.
Na nog wat vragen en een soort van afscheid (hij gaat me overdragen aan de huisarts, maar ik mag altijd contact met het ziekenhuis of hem opnemen, dus echt afscheid was het ook weer niet) stonden we verdwaasd weer buiten.
Het was zoals ik al schreef woensdag, mijn moeder is dan altijd bij ons thuis, dus wij hadden de tijd aan onszelf. Dat werd uiteraard weer een ritje naar Utrecht. Daar hebben we samen geluncht en kwamen we weer een beetje bij.
We wilden het na het weekend aan de meiden vertellen. Dat liep anders, tijdens het eten 's avonds kwam het ziekenhuis te sprake en hebben we het toch maar verteld. De meiden weten inmiddels al 2 jaar dat ik dood ga, dat is gewoon een soort gegeven. Maar dat het nu snel zal gaan gebeuren, maakte wel even flink indruk. Bente moest heel erg huilen, Sune werd bleek en stil. Dit moet ook niet mogen. Als kinderen verdriet hebben, moet je ze kunnen troosten en zeggen dat alles goed komt. Dat kan nu natuurlijk niet. Dan maar samen huilen. Gelukkig gingen ze na het eten heerlijk samen piano spelen en hadden ze al snel weer veel lol.
En we leven weer door met z'n allen. De pijn wordt wat erger, conditie loopt terug. Dat hoort erbij natuurlijk.
Tot zover de update.

Gepost door op

2 opmerkingen:

  1. Unknown29 september 2015 om 22:42

    Sterke lieve schatten, alle vier!! Pfff lieve Son.. wat schrijf je krachtig. <3 tot maandag xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Unknown30 september 2015 om 00:51

    Had woensdag al gereageerd op jouw "rot" bericht, nu ik dit weer lees heb ik het zo met jou en je gezin te doen, wat is het ook moeilijk voor Anne-Marie en jullie meiden om in "hun" verdriet troost te bieden terwijl ze er zelf kapot van zijn en logisch.
    Lieve Sonja wij hopen dat de komende maanden nog héél leefbaar voor je mogen zijn, met niet al te veel pijn (hopelijk heb je goede medicatie?) je hebt "lef" dat heb je al lang bewezen. Bedankt weer voor je uitgebreide verslag, we zijn er weer goed van doordrongen dat we het leven moeten "LEVEN" en kunnen zéker een voorbeeld aan jullie nemen. Lieve schatten heel veel sterkte, in gedachten een arm om jullie schouders, liefs van Henk en mij, kus.

    BeantwoordenVerwijderen

Abonneren op: Reacties posten (Atom)